Dolly Dark Dot

Niemand weet precies wanneer Dolly Dark Dot is ontstaan. Sommigen zeggen dat ze werd geweven uit het overgebleven licht van een neonreclame uit 1983. Anderen beweren dat ze simpelweg plots verscheen — midden in een koelkast, tussen een pot augurken en een verwarde theelepel.

Feit is: Dolly had geen zin in normaal doen.
Ze was een legging met een missie, en die missie was... nou ja, dat wist ze zelf ook niet precies. Soms dacht ze dat ze een raket was, soms een pinguïn, en soms gewoon een hele mooie gedachte die per ongeluk tastbaar werd.

Op maandag deed ze aan origami met haar eigen naden. Op dinsdag sprak ze tegen stoeptegels over de zin van het bestaan. En op woensdag ging ze op avontuur door de wasmachine — puur voor de spanning. Want eerlijk is eerlijk: wie heeft er ooit een festivallegging gezien die niet van een beetje chaos houdt?

Dolly geloofde dat kleur een taal was.
Paars zei: “Kom hier.”
Roze fluisterde: “Vergeet alles wat je weet over zwaartekracht.”
En het blauw? Dat zong zachtjes over parallelle universa waar leggingstof kan praten, en iedereen een huisdier heeft dat uitsluitend bestaat uit licht en zinloze poëzie.

Soms werd Dolly even stil. Ze keek naar haar eigen print en dacht:
“Ben ik nou een geometrisch patroon of gewoon een goed humeur dat is uitgelopen in de was?”

Wat ze ook was, één ding stond vast:
wie haar aantrok, voelde het meteen.
Een plotselinge drang om rare woorden te verzinnen.
Om bananen te complimenteren.
Om te geloven dat de maan een abonnement heeft op jouw dagboek.

En zo bleef Dolly Dark Dot bestaan — niet als kledingstuk, niet als concept, maar als pure kosmische waanzin verpakt in stretchstof.

Een festival outfit voor mensen die weten dat de realiteit toch maar een slecht gecoördineerde dans is.
En Dolly?
Die draait er nog steeds ergens in rond, ergens tussen de melkweg en de waslijn.